Сказка Балотны агонь
Читать сказки онлайн / Авторские сказки / Сказки Якуба Коласа
Гэтая бярозка толькi нядаўна асталявалася тут. Кароткае жыццё выдарылася ёй, i незайздросная доля гадавала яе. Закрытая, зацiснутая з усiх бакоў старымi дзеравякамi, не бачыла яна сонца, рэдка калi патыхаў на яе свежы ветрык. А як яна не бачыла iншага свету i жыцця, дык i не наракала нiколi на сваё сiрочае iснаванне. Яна няясна пачувала волю, прастор, сонца i, стоячы тут, сярод гэтых дрэў, як чужанiца, нi з кiм не гаварыла пра свае думкi i лятункi. Адна толькi ўцеха падтрымлiвала яе. Уночы, калi зацiхалi вакол птушкi i пераставалi гусцi i звiнець мошкi i толькi адны зоркi свяцiлiся ў небе ды часамi месяц сумным вокам азiраў зямлю, - гарэў дзесьцi агонь, бледны, неразгаданы i прыемны. I блiшчаў той агонь з-пад нiзу, з нейкiх невядомых абшараў зямлi.
Балота, на якiм прыгожа раскiнуўся астравок, дзе расла разам з другiмi дрэвамi i гэтая маладая бярэзiнка, здавалася, не мела канца-краю. Найстарэйшы мiж усiх тут дуб, стоячы на самым высокiм месцы вострава, не бачыў канца балота. Спрадвеку гадавалiся на астраўку розныя дрэвы. Па краях цягнулiся маладыя i старыя алешыны, пусцiўшы глыбока карэннi. Далей цягнуўся цёмна-зялёны пояс елак. Яшчэ крыху вышэй бялелi стройныя камлi прыгожых бярэзiн, сярод якiх пракiдалiся лiпа, граб, ясень, вяз. На самай сярэдзiне астраўка стаялi магутныя дубы.
Наша маладая бярэзiнка расла па суседству з вязам. Была поўнач на зыходзе лета. Неба было цёмнае, укрытае хмарамi. Яно дрыгацела час ад часу, асвятляючыся блiскавiцамi ад далёкага магутнага грому. На балоце прыветна мiгцеў той самы агонь.
Маладая бярозка радасна дрыжала, гледзячы на яго. Абуджаны раскацiстым гулам грому вяз папытаўся ў бярозкi:
- Чаму ты не спiш, дзеткi?
Бярэзiнка здрыганулася знячэўку i прыкiнулася, што нiчога не чуе i спiць.
- Чаго ж саромеешся? - прыветна прамовiў вяз. - Ох, блазнота! Ты ўглядаешся на балота, цябе цягне агонь?
Вяз памаўчаў, а потым, махнуўшы галiнаю, сказаў:
- Гэта не агонь.
Маладая бярэзiнка аж задрыжала ўся ад гэтых слоў.
- Як, гэта не агонь? Гэта не праўдзiвы агонь? - тужлiва спытала яна i пачула, што перад ёю як бы адчынiлася нейкая бяздонная пустэля.
- Гэта гнiлякi на балоце свецяцца, - зноў прамовiў вяз, - плюнь на iх: у дрэва павiнна быць дзве дарогi - адна ў зямлю, другая ўгару да сонца.
Доўга яшчэ гаварыў вяз. А бярэзiнка маўчала i не чула яго слоў. "Дык гэта быў зман! А я думала, што гэта - сапраўдны агонь, i ў гэтым была мая радасць i ўцеха, у гэтым забывала я аб сваёй нядолi". I стала сумаваць i тужыць бедная бярозка. Цяпер нiякай радасцi не было ў яе жыццi.
А калi гэты выпадак стаў вядомы памiж дрэў, то яны доўга шумелi i нiяк не маглi прыйсцi да згоды: цi добра зрабiў вяз, развеяўшы гэты туман, гэты прыгожы туман зменнага шчасця беднай бярэзiнкi?
I да гэтага часу вядуць дрэвы спрэчку.